حكمروايي شهري و نظام اداره شهرها در ايران

حكومت شهری (Urban Government) و حكمروایی شهری (Urban Governance) به عنوان دو نمونه مثالی و دو رویكرد مقابل هم از نظام تصمیم گیری و اداره امور شهری تلقی می شوند. حكومت شهری، مجموعه سازمانهای مسئول اداره شهر را در بر می گیرد و متكی بر نهادهای رسمی است. اما حكمروایی شهری، فرآیندی است كه براساس كنش متقابل میان سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهراز یك طرف، و سازمانهای غیر دولتی و تشكلهای جامعه مدنی از طرف دیگر شكل می گیرد. در تحقیق حاضر، برای سنجش میزان تحقق حكمروایی در شهرهای ایران، همدان و اسلام شهر به عنوان دو نمونه از شهرهای میانی كشور انتخاب شده اند. نتایج حاصل از مشاهدات میدانی و سنجش شاخصهای متعدد، حاكی از پایین بودن میزان حكمروایی شهری در شهرهای نمونه است. در این تحقیق كه در چارچوب روش تحقیق سیاستی (policy research) انجام شده است براساس مبانی نظری حكمروایی شهری و همچنین یافته های حاصل از بررسی روندهای جاری در نظام اداره امور شهری، راهبردها و سیاستهایی به منظور گذار از حكومت شهری به حكمروایی شهری ارائه شده است.