تاثير فن و تكنولوژي در شكل گيري معماري ايراني

هنر در ایران به قدمت تاریخ است و معماری از كهن ترین هنرهاست. رونق و اعتلای معماری در ایران گواه آن است كه این سرزمین كانون نخستین شهرسازی بوده است و این گواهی را بناهایی كه از زمانهای كهن با سیمای غبارآلود سر بیرون كشیده اند تائید می كند. این برتری معماری نه تنها در دوره های هخامنشیان، پارتها و ساسانیان محقق است بلكه در دوره اسلامی نیز صادق است. ( زارعی،۱۳۷۷، ۴۱)معماری در ایران بیش از ۶۰۰۰ ریال تاریخ مداوم دارد. لااقل از ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح تا عصر حاضر نمونه های مشخص این معماری بر پهنه ای گسترده از سوریه تا هندوستان شمالی و كناره های چین، از قفقاز تا زنگبار پراكنده است و قصد بر این است كه سیر و تطور مفهوم فضا در معماری ایران را از دوره كهن به ترتیب تاریخی تا دوره قاجار بررسی شود. بیش از ۳۰۰۰ سال است كه پارهای عناصر طرح معماری ایران همچنان پا بر جا مانده است، بارزترین این عناصر احساس شخصی است نسبت به مقیاس و به كار گرفتن آگاهانه شكل ساده و جسیم و رسوخ شگفتآور ترجیح تزئینات بر سایر عوامل و درگاه های طایقدار رفیع كه درون پیش خانهایی قرار گرفته و ستونها و سرستونهای تزئینی و بالاخره تكرار انواع گره های افقی و عمودی در آن دیده میشود. ( زارعی،۱۳۷۷، ۱۰) غالب ساختمانها از نظر حجم و طرح ساده بوده و از دور آرامش و اطمینان را القاء می كند. (پوپ، ۱۳۷۱، ۱۱) وظیفه دائمی فن و تكنولوژی معماری از نظر مادی و هم از دید سمبولیك ایجاد ارتباط میان جهان مادی و عالم معنی بود(پوپ»، ۱۳۷۱، ۱۳)