تحليل توصيفي و استنباطي توسعه يافتگي استان هاي ايران بر اساس تحليل عاملي و خوشه بندي

در جهان امروزی كه پیچیدگی آن هر روز در حال افزایش است داشتن شناخت كافی از مناطق مختلف سبب دخالت های آگاهانه و كاربردی شده و پیشرفت آنها را رقم می زند. برای شناخت توسعه یافتگی یا عدم توسعه یافتگی مناطق، به بررسی الگوی نابرابری های ناحیه ای، تفاوت های میان نواحی و بررسی میزان برتری یك مكان نسبت به ساختار مكان های مشابه در سطح شهر نیاز است. هدف از این مقاله به كارگیری مكانیسم فرصت های برابر و دستیابی به میزان نابرابری های استانی در كشور، از لحاظ شاخص های مورد بررسی است. روش پژوهش توصیفی و تحلیلی است، كه از مدل های كمی استفاده شده است به منظور تعیین درجه توسعه یافتگی استان های ایران، 34 شاخص توسعه شهری، انتخاب و با استفاده از روش تحلیل عاملی به تجزیه و تحلیل این شاخص ها پرداخته شده است كه در 4 عامل معنادار دسته بندی شده اند و رتبه بندی استان ها بر مبنای این 4 عامل انجام گرفته است. همچنین با استفاده از تحلیل خوشه ای استان های همگن در كنار یكدیگر و در یك سطح قرارگرفته اند و در سه خوشه همگن استان ها را به سه دسته محروم (سطح 3) (فروتوسعه)، به طور متوسط توسعه یافته (میان توسعه) (سطح 2) و توسعه یافته (سطح 1) (فراتوسعه) دسته بندی می كنند.