استراتژي "باغ عمودي" و "معماري زنده" در ساز و كارهاي شهر امروزي

گسترش فیزیكی شهر ها منجر به از بین رفتن محیط های طبیعی پیرامونی و زمین های زراعی شده است. توسعه ی حجم اِشغال فضای سبز شهری در كالبد فضایی شهرها از مهم ترین رویكردهای شهرسازی مدرن می باشد، از طرفی زمین برای ایجاد فضای سبز در شهرها كمیاب و بسیار گران است تا جایی كه شهرنشینان امروزی زندگی شهری را با احساس خلاء عمیقی از دستیابی به طبیعت، به دور از آسایش و آرامش راستین میبینند. اهمیت ایجاد فضای سبز شهری ایده های جدیدی از باغ و باغ شهر را بر مبانی شهرسازی مدرن تحمیل كرده است كه با وجود نوآوری بصری سابقه ی تاریخی كهنی دارد. چراكه بشر از گذشته های دور به ایجاد بام های سبز و باغ های عمودی به عنوان راه حلی مناسب بجهت پیوند میان باغ و شهر تمایل داشته است. درواقع باغ عمودی، استفاده از فضاهای بلا استفاده و بی روح ساختمان های شهری در جهت ایجاد بافت سبز می باشد كه تأثیر آن بر كالبد معماری ابنیه به صورت دگردیسی ساختمان های فیزیكی به معماری زنده قابل تشخیص است. از طرفی بلحاظ بصری بدنه های شهری با چهره ای زمخت و خشن فاقد ملاحضات زیبایی شناسانه معماری بوده و بنا بر این نمی توانند در اغنای ارزش سیمای شهری نقشی داشته باشند.از آنجائیكه بحث پیرامون فضای شهری در ایران بیشتر منحصر به مكان هایی با تعریف مشخصِ پارك، باغ، و... می باشد، تحقیق پیش رو برآن است تا به روش تحلیلی- توصیفی ضمن معرفی استراتژی باغ عمودی به تبیین ویژگی های آن بپردازد.