بازشناسي مناظر پيرامون درياچه ها با نگاهي به الگوي باغ ايراني

هم نشینی منابع بزرگ آبی با دیگر عناصر منظر از جمله نمونه های محبوب مناظر امروزی به شمار میرود. در جهت پاسخگویی مطلوب به چگونگی این هم نشینی در روند طراحی، بررسی نمونه های چنین تركیبی به شكل باغ، در تاریخ این مرز وبوم و شناخت و تحلیل ساختار و الگوهای حاكم بر آنها میتواند راهگشا باشد. در واقع آنچه طی سالیان به عنوان میراث گذشتگان به دست ما رسیده است؛ برآیندی از تلاش ها برای شكل دهی به یك مجموعه با توجه به كلیه عوامل بومی یك منطقه است كه به فراخور ویژگیهای فرهنگی، اقلیمی، كاركردی و كالبدی هر مكان به وجود آمده است و بنابراین هدف، بهره گیری از این تجربیات در جهت رسیدن به راهكارهایی بهینه و مؤثر در طراحی های امروز است. در روند تحلیل و بررسی نمونههای تاریخی، از آنجا كه طرح باغ سنتی ایرانی به عنوان یك كهن الگو شناخته می شود كه در طول زمان تداوم و در عین حال انعطاف داشته؛ در حافظه جمعی ایرانیان یادآور مفهومی ارزشمند و درعین حال ملموس و آشنا است؛ ابتدا به بررسی اسناد باغ های تاریخی پیرامون دریاچه ها بر اساس ساختارهای حاكم بر باغ های سنتی ایرانی و درك هم خوانی و هم خانواده بودن این قبیلی باغ دریاچه ها با باغ ایرانی به عنوان یك مفهوم جامع پرداختیم و از ماحصل آن به آموزه های كالبدی، كاركردی و مفهومی در خصوص طراحی فضاهای مشابه امروزی دست یافتیم. در واقع درك مخاطب از باغ ایرانی به كهن الگویی بازمی گردد كه در پس ذهن وی وجود دارد، از این رو توجه به الگوها و نظام هایی كه گاه ریشه در حافظه جمعی افراد دارد؛ از اساسی ترین نكات طراحی منظر چنین فضاهایی هستند