مديريت مشاركتي منابع آب

مدیریت آبیاری یك امر پیچیده ای است كه التزام عملی و واقعی كلیه عوامل موثر در آن یعنی سازمان های دولتی و نیز زارعین را می طلبد. كشاورزان به عنوان مشتركین اصلی آب آبیاری دارای انگیزه قویتری برای مدیریت موثرتر آب می باشند. به نظر می رسد كه هیچ سازمان دولتی نتواند به آن سطح از التزام كاری و راندمان مصرف آب كه كشاورزان از خود نشان می دهند برسد. علیرغم وجود شواهد بر محاسن مدیریت مشاركتی آب توجه ویژه ای در این مورد نشده است. لذا چگونگی استفاده از دانش و مهارت های بومی برای نیل به پتانسیل واقعی در مدیریت آب كشاورزی باید مورد مطالعه قرار گیرد. در حالیكه مشاركت دولتی سازمان های آب و كشاورزی بدون شك سهم عمده ای را در افزایش تولیدات كشاورزی ایفا می كند نادیده یا كم اثر گرفتن همكاری فعال عامل سوم یعنی كشاورزان، یك تضادواقعی در مدیریت منابع آب می باشد كه منجر به همكاری نامتناسب بین مشاركت كنندگان گردیده است. بویژه در مواقعی كه بیشتر پروژه ها با محدودیت سرمایه گذاری از نظر اجرا و نگهداری مواجه هستند. به دلیل علاقه و نقش مستقیم كشاورزان انتشار می رود كه فرصت مناسب برای مشاركت فعال در مدیریت آبیاری در اختیار آنها قرار گیرد. این مقاله با هدف قرار دادن ضرورت مشاركت دولتی – مردمی در مدیریت آب كشاورزی به بررسی ابعاد مختلف آن از قبیل نیازهای كشاورزان، مدیریت آبیاری توسط بهره برداران، ابزار قانونی مدیریت و سازماندهی كشاورزان می پردازد. این مطالعه می تواند مبنای رهیافت مدیریت مشاركتی منابع آب خصوصا آب كشاورزی قرار گیرد.