بررسي تاثير استفاده از انحراف دهنده مياني در مقاوم سازي پايه پلهاي بتن آرمه پس كشيده خارجي

بسیاری از پل ها هم اكنون بدلایلی چون ازدیاد بارهای ناشی از افزایش جریان ترافیك، سرویس دهی به وسایل نقلیه سنگینتر از بارهای اولیه طراحی، پایین بودن كیفیت اجرا،مسایل لرزه ای، مسایل زیست محیطی اعم از خوردگی آرماتورها، افت های پیش تنیدگی ناشی از خزش و جمع شدگی بتن و شل شدگی تاندونها، با كاهش مقاومت روبرو می باشند. استفاده از روش پس كشیدگی خارجی بهمنظور بهسازی پلهای موجود بدلیل ویژگی های چون نصب آسان، ایجاد حداقل موانع برای جریان عبور و مرور روی پلها در طی اجرا، امكان اعمال مجدد نیروی پیش تنیدگی و سهولت در بازدیدهای حین بهره برداری، بعنوان یك راه حل موثر و اقتصادی نسبت به سایر روشها جهت مقاوم سازی طیف وسیعی از انواع پلها شناخته شده است. در این تحقیق سعی شده است تا با استفاده از قابلیتهای نرم افزار اجزا محدود ABAQUS در مدلسازی سازه های بتنی، به بررسی اثر استفاده از انحراف دهنده های میانی در مقاوم سازی پایه پلهای بتنی به روش پس كیشدگی خارجی توسط تاندون هایCFRP تحت بارگذاری یكنواخت پرداخته شود. از اینرو جهت سنجی نتایج مدل اجزاء محدود، به مدلسازی یك نمونه آزمایشگاهی از پایه پل بتنی با استفاده از تحلیل استاتیكی غیر خطی بار افزون، پرداختخ شده وپس از كالیبره نمودن نرم افزار، پایه پل مذكور به شیوه پس كشیدگی خارجی توسط تاندون همراه با استفاده از انحراف دهنده های میانی مورد تقویت واقع گردیده است. نتایج نشان میدهند كه استفاده از انحراف دهنده های میانی در ایجاد خروج از محوریت تاندون موجب افزایش بیشتری در ظرفیت باربری پایه نسبت به حالت تاندون های مستقیم همراه با كاهش بیشتر در محدوده تنش های وارده به آرماتورها و بتن، افزایش بیشتر مقاومت ترك خوردگی، سختی و به دنبال آن كاهش بیشتر تغییر شكلهای پایه پل تحت بارهای نهایی گردیده است.