تحليل وضعيت كمي و كيفي مسكن در استان همدان با استفاده از مدل تاكسونومي عددي و ويليامسون

در حال حاضر بخش مسكن به عنوان یكی از مهمترین بخش های توسعه در یك جامعه و نشانه ای از رتبه و منزلت اجتماعی زندگی افراد و ازجمله مهمترین كاربریهای شهری به حساب میآید و میزان كمیت وكیفیت آن بیانگر وضعیت اقتصادی اجتماعی شهرها است. بخش مسكن از شاخص های تعیین كیفیت زندگی - و سطح رفاه در جامعه است و فعالیتهای این بخش نه تنها به رفع نیاز مردم به مسكن به عنوان یك نیازاساسی و حیاتی كمك میكند، بلكه در توسعه اقتصاد و ایجاد امكان اشتغال برای جمعیت رو به رشد كشور، نقش مهمی را ایفا میكند. در این نوشتار به بررسی وضعیت مسكن و تعیین نیازها و الویت های سكونتی دراستان همدان و رتبه بندی شهرهای استان به لحاظ وضعیت كمی و كیفی مسكن جهت برنامه ریزی مسكن در سطح استان پرداخته میشود. متغیرهای بررسی شده در این تحقیق، رتبه بندی شهرها بر اساس شاخص های مسكن، محاسبه تخریب واحدهای مسكونی، برآورد نرخ تخریب مسكن، محاسبه شاخص شكاف درون منطقه ای، تعیین نقاط بحرانی استان به لحاظ شاخص های مسكن است. نوع تحقیق از نوع كاربردی بنیادی بوده و - روش بررسی، توصیفی تحلیلی با استفاده از مدلهای كمی است. یافته های تحقیق نشان میدهد كه در میان - شهرستانهای بهار، كبودرآهنگ، فامنین و تویسركان در بدترین وضعیت مسكن و شهرستانهای همدان، ملایر و اسدآباد دارای بهترین وضعیت مسكن در استان همدان میباشند. همچنین میزان نرخ تخریب مسكن در استان همدان2/6 درصد، در مناطق شهری 2درصد و در نقاط روستایی 3 درصد میباشد.