استفاده از طراحي بومي الگوي تعبيري در توسعه صنعت گردشگري

كاربرد مصالح با دقت و نقوشی ساده و زیبا، رنگ و نور و تناسبات متعادل در بناهایی كه در هماهنگی وتوازن با طبیعت دیده میشوند، جنبه ها یا وجوهی از هنری هستند كه وقاری خاص به معماری بومی بخشیده است. یك معماری جامع و صحیح تنها در یك سنت زنده جان میگیرد. عاقبت نبود سنت به آنجا میانجامد كه شهرها و روستاهای ما بیش از پیش زشت میشود. هر ساختمان جدید به افزایش این زشتی كمك میكند و هراقدامی برای درمان این وضع، نتیجه ای جز بدتر كردن آن ندارد. معماری منطقه گرایی در حال ظهور از طریق بیان تركیب بندی سازه ها، زیبایی شناسی، سازمان بنا و جمع بندی فنی و مصالح به كار رفته در زمان و مكان معینی درپی یافتن اهمیت معماری خود است. این دیدگاه به وضوح منطقه گرایی را به عنوان سبكی تعریف میكند كه بین تكنولوژی و فرهنگ پلی برقرار میكند. به این طریق، بحث درباره منطقه گرایی در معماری پیوند بلا فصلی باشناسایی خصوصیات اجتماعی دارد. معماری بومی هر منطقه گنجین های ارزشمند برای آن منطقه محسوب میشود كه عدم توجه به آن سبب از دست رفتن فرصتهای اقتصادی و اجتماعی است معماری بومی به عنوان پاسخی پایدار به بستر خود میتواند فرصت مناسبی برای جذب گردشگران به شهرها و روستاها باشد معماری منطقه گرابا الگوی تعبیری به عنوان نوعی بومی گرایی جدید مطرح میشود كه هدف آن ایجاد عملكردهای نو و مدرن است. این الگو میتواند احساس زندگی در محیطی كه با احترام به ویژگیهای بومی دارای مشخصه های خاص همان منطقه باشد را برای گردشگران فراهم نموده و ماندگاری و حس تعلق را تقویت نماید