مديريت جامع حوزه هاي آبخيز براساس آمايش سرزمين

امروزه منابع طبیعی به عنوان ثروت های خدادادی توجه زیادی را به لحاظ اهمیتی كه در اقتصاد كشورها ایفا می كند به خود جلب كرده است. بروز مشكلاتی مانند فرسایشی، الودگی اب و خاك، كاهش بیش از حد منابع كه بانی همه، استفاده غیر منطقی انسان از سرزمین است، باعث شد تا جوامع با انجام طرح هایی در صدد برطرف كردن انها برایند و تداوم مسائلی همچون فقر، هدر رفتگی منابع طبیعی و ضایع شدن محیط زیست، انسان پی برد برای آنكه بتواند جلوی فقر و ضایع شدن سرزمین را بگیرد، باید همراه طبیعت حركت و از سرزمین به اندازه توان یا پتانسیل تولیدی آن بهره وری نماید. همچنین نوع استفاده از سرزمین را بر اساس توان كاربری سرزمین بنا نهد و نیازهای اقتصادی و اجتماعی خود را با توجه به توان سرزمین برآورده سازد. چنین فكری مقدمه ای برای آمایش سرزمین شد. آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امكانات، در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و در قلمرو جغرافیایی خاصی به بیانی دیگر توزیع جغرافیایی فعالیت های اقتصادی با توجه به منابع طبیعی و انسانی است. آمایش سرزمین بر اساس تعیین اولویت بین كاربری های مختلف در هر واحد سرزمین پیش می رود تا توان بالقوه منطقه ای كه قرار است در آن برنامه های توسعه پیاده شود معلوم نگردد. برنامه ریزی ها دست مایه ای در خور آدمیان زیستمند در ان منطقه به ارمغان نمی اورد و موجب بحران های زیست محیطی نیز می شوند لذا امایش سرزمین همان برنامه ریزی استفاده از سرزمین است.