نقش واژگان فارسي در حفظ وحدت ملي

اگر فرهنگ و تمدن مردم ایران را امروزه مخروطی از سه لایه ی فرهنگ و تمدن باستانی و ملی ، دینی و اسلامی و مدرن و علمی بدانیم. زبان فارسی با همه فراز و نشیبی كه داشته است تاكنون توانسته است در قالب نظم و نثر این سه محتوا را در خود هضم كرده و به عنوان یك عنصر مهم وحدت بخش در سطح ملی و بین المللی بدرخشد. ایران با همه ی پراكندگی جغرافیایی و تنوع و تكثر قومی و فرهنگی، زبان فارسی به تصویر كشیده و با این زبان وحدت ملی خویش را در سطوح منطقه ای و بین المللی حفظ كرده است با این حساب می توان گفت ایران و ایرانی بار فرهنگ ملی و باستانی ، و فرهنگ دینی و اسلامی و فرهنگ مدرن یا علمی را در قالب زبان فارسی كنار هم نشانده است به گونه ای كه ایران و زبان فارسی تداعی گر معانی یكدیگر شده اند. حال اگر كاربران زبان فارسی به بار معانی واژگانی كه در ارتباط با یكدیگر و در تعاملات فرهنگی و سیاسی اجتماعی و علمی و ... بكار می برند واقف تر باشند دوام و قوام منطقی و عقلانی تر این وحدت بیشتر خواهد شد وقوف بر بار معانی واژگان با محتوای ملى و دینی و علمی ، وحدت ملی رنگ عاطفی و ظاهری به خود گرفت و از عمق و غنای بالایی برخوردار نخواهد شد به عبارت دیگر كاربران دچار اشتراك لفظ شده و با تغافل از ژرفای معانی الفاظ بجای اوج وحدت عقلانی و منطقی سراشیبی نفاق و تفرقه و اختلاف را تجربه خواهند كرد به قول مولانا : اشتراك لفظ دائم رهزن است اختلاف گبر و مومن در تن است (مثنوی ، دفتر ششم /629 ) اختلاف خلق از نام او فتاد چون به معنی رفت آرام او فتاد در این مقاله با واكاوی دو حوزه عاطفی و منطقی زبان كار كرد واژه شایسته را به عنوان نمونه مورد تحلیل قرار خواهیم داد.