ضرورت مديريت ساختار و بحران هاي اجتماعي شهرها ، گذر از شهر دولت به شهر اقوام در ايران

ما در جهان شهرزده ای زندگی می كنیم كه سال ۱۹۹۷ در آن نقطه عطفی به حساب می آید، زیرا در این سال جمعیت شهرنشین جهان از مرز ۵۰ درصد عبور كرد. شهرنشینی دستور كار، اولویتها و برنامه های فرهنگی ایدئولوژی دنیا را تأمين می كند و نادیده گرفتن عرصه شهر به منزله عدم درك تغییر ساختار بنیادی در حال وقوع در نظام جهانی است. بازتاب اكولوژیكی شهرهای بزرگ جهان و روند رو به رشد افزایش جمعیت آنها به طور شفافی روشن است. عوامل روشن این بازتابها در درجه اول، توسعه فضایی شهر و در مرحله دوم، تعامل و همسایگی گروههای ساكن در بخشهای مختلف شهرهاست. مجاورت و همسایگی گروههای قومی با فرهنگها، زبان و معیشتهای مختلف از ویژگیهای عمده شهرهای امروز است. مراحل تحول نظام شهری ایران، یعنی گذار از ایرانشهرها به شهرهای دولت و گذر از شهرهای دولت به شهر اقوام نمود بارزی از پیدایش تحولاتی است كه بازتاب را در درون شهرهای كشور خودمان شاهدیم. لذا امروز در نظام برنامه ریزی، جدا از طرحهای توسعه و عمران و مدیریت فضا ضرورت مدیریت اجتماعی بیش از اندازه محسوس است. از آنجایی كه مشاركت در پرورش مدنی و شهروندی یكی از اهداف جغرافیا و نیاز كنونی جوامع انسانی در دنیای امروز است، قابل فهم كردن ساختار اجتماعی شهرهای ایران به معنای آن است كه شهروندان برای پذیرش نوع جدیدی از پذیرش حقوقی شهروندی آماده گردند. تحقیق حاضر، در پی آن است كه با استعانت از یك روش تاریخی و تكوینی و استفاده از آمارهای مهاجرتی حداقل در تعدادی از شهرها برای نمونه در شهرهایی مانند زاهدان، سنندج، اهواز ضرورت مدیریت ساختار و بحران های اجتماعی را مطرح و راهكارهای ممكن را پیشنهاد نماید.