زنان ، امنيت و حمل و نقل شهري

در نخستین برنامه ریزی های شهری در نیمه قرن بیستم شهرها براساس تفكیك كاركردها به شیوه ی سنتی مورد توجه قرار می گرفتند یعنی نظر به این كه زنان بیشتر به كارهای خانه می پردازند طبعا در فضاهای شهری حضور كمتری دارند و همچنین بهعلت این كه معماری شهرها در دست مردان قرار داشت نیازهای زنان برای استفاده از فضاهای شهری در نظر گرفته نمی شد اما این روند با افزایش درصد شهرنشینی و حضور بیشتر زنان در فضاهای شهری همچنان بدون تغییر باقی ماند عدم توجه به مهندسی انسانی آرگونومی در مبلمان شهری ایجاد فضای امن و حمل ونقل مناسب برای زنان محدودیت هایی برای مشاركت فعال آنان فراهم آورده است این تحقیق با استفاده از روش كتابخانه ای موانع و محدودیت های حضور فعال زنان در فضاهای شهری را تبیین می كند. بافته های تحقیق حاكی از آن است كه ایران از نظر شكاف جنسیتی در بین 128 كشور جهان در رتبه 118 قرار دارد و یكی از مصادیق ان عدم استفاده ی عادلانه از فضاهای عمومی است و نتیجه آن سبب شده تا مردان به دلیل احساس امنیتی بالاتر بیشتر از زنان از فضاهای شهری استفاده كنند و این در حالی استكه زنا بیشترین استفاده كنندگان وسایل نقلیه ی عمومی هستند.