استفاده از طراحي بومي الگوي تعبيري در توسعه صنعت گردشگري

كاربرد مصالح با دقت و نقوشی ساده و زیبا، رنگ و نور و تناسبات متعادل در بناهایی كه در هماهنگی و توازن با طبیعت دیده میشوند، جنبهها یا وجوهی از هنری هستند كه وقاری خاص به معماری بومی بخشیده است. یك معماری جامع و صحیح تنها در یك سنت زنده جان میگیرد. عاقبت نبود سنت به آنجا میانجامد كه شهرها و روستاهای ما بیش از پیش زشت میشود. هر ساختمان جدید به افزایش این زشتی كمك میكند و هر اقدامی برای درمان این وضع، نتیجه ای جز بدتر كردن آن ندارد. معماری منطقه گرایی در حال ظهور از طریق بیان تركیببندی سازهها، زیبایی شناسی، سازمان بنا و جمع بندی فنی و مصالح به كار رفته در زمان و مكان معینی در پی یافتن اهمیت معماری خود است. این دیدگاه به وضوح منطقه گرایی را به عنوان سبكی تعریف میكند كه بین تكنولوژی و فرهنگ پلی برقرار میكند. به این طریق، بحث درباره منطقه گرایی در معماری پیوند بلا فصلی با شناسایی خصوصیات اجتماعی دارد. معماری بومی هر منطقه گنجینهای ارزشمند برای آن منطقه محسوب میشود كه عدم توجه به آن سبب از دست رفتن فرصتهای اقتصادی و اجتماعی است معماری بومی به عنوان پاسخی پایدار به بستر خود میتواند فرصت مناسبی برای جذب گردشگران به شهرها و روستاها باشد معماری منطقه گرا با الگوی تعبیری به عنوان نوعی بومیگرایی جدید مطرح میشود كه هدف آن ایجاد عملكردهای نو و مدرن است. این الگو میتواند احساس زندگی در محیطی كه با احترام به ویژگیهای بومی دارای مشخصه های خاص همان منطقه باشد را برای گردشگران فراهم نموده و ماندگاری و حس تعلق را تقویت نماید.