بررسي نقش واچرخند سيبري و سياه بر روي بارشهاي سنگين و فراگير شمال ايران (مطالعه موردي؛ استان گيلان و مازندران)

در این پژوهش، رویكرد محیطی به گردشی به عنوان رهیافت اولیه مطالعه در نظر گرفته شد و از دو پایگاه داده استفاده گردید، یكی 1329 تا /10/ مقدار بارش روزانه 12 ایستگاه سینوپتیك، كلیماتولوژي و بارانسنجی در استانهاي مازندران و گیلان در بازه زمانی 11 ،P 1383/10/11 را شامل میشود كه بارشهایی بالاتر از 100 میلیمتر داشتند، در نرم افزار متلب، ماتریس استاندارد شدهاي با آرایش براي هر ایستگاه آماده شد كه ردیف آن، تعداد روزها و ستون آن، آمارههاي مربوط به بارش ایستگاههاي مورد مطالعه است. (P31589*6) درمرحله بعد دو روزنماینده انتخاب شد. پایگاه دوم، دادههاي مربوط به ارتفاع ژئوپتانسیل، فشار تراز دریا، دماي هوا، نمویژه، مولفه شرق NCAR سوي باد و شمال سوي باد در عرض جغرافیایی 0 تا 80 درجه شمالی و طول 0 تا 120 درجه شرقی است كه آمار آن از پایگاه مربوط به مركز پیشیابی اقلیم ایالات متحده آمریكا به صورت دیدهبانیهاي شش ساعته برداشت شده است. نقشه ها با روش NCEP/ 2 درجه قوسی قابل دسترسی هستند. یافتهها نشان داد كه /5 * 2/ كریجینگ درونیابی شدند و به صورت شبكه بندي به اندازه ي یاخته هاي 5 در 64 درصد بارشهاي ابرسنگین استان مازندران و گیلان واچرخند سیاه، 17 درصد واچرخند سیبري و 19 درصد الگوي ادغامی نقش داشته و رطوبت این گونه بارشها، عمدتاً از دریاي سیاه، مدیترانه و خزر تأمین شده است.