بررسي تاثير طراحي فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني در ايجاد حس دلبستگي به مكان (نمونه مورد مطالعه : مجتمع مسكوني ششصد دستگاه در شهرستان مشهد)

پیوند بین انسان و مكان یا دل بستگی به مكان مبنایی برای ارضای بسیاری از نیازهای انسان به واسطه مكان و معنا بخشی به زندگی برشمرده شده است. به ویژه دل بستگی به مكان های با اهمیت برای انسان كه شاخص ترین آن ها فضای سكونت است. فضاهای باز مابین ساختمان های مسكونی بستر پیوند ساكنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در مكان بیرونی بلافصل خانه است؛ بنابراین، نیاز به بازنگری و توجه ویژه طراحی فضای باز مجتمع های مسكونی به عنوان حیاط مشترك و جمعی در بسیاری از گونه های مسكن امروزی ضروری است. این پژوهش سعی دارد تا با استفاده از مطالعات كتابخانه ای و مشاهدات میدانی و مصاحبه های حضوری با ساكنین با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی به بازشناسی مولفه های موثر در سازمان دهی فضای باز مجتمع های مسكونی در جهت افزایش ساكنین با فضای باز مجتمع بپردازد؛ و از طریق مطالعه تطبیقی هر یك از مولفه ها را بازخوانی كند. برای نیل به این هدف مجتمع مسكونی ششصد دستگاه در شهرستان مشهد انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاكی از آن است كه پیاده راه ها، مسیرهای سواره، فضای بازی كودكان، فضای سبز، مبلمان شهری و فضای نشستن، از جمله مولفه های فضای باز تاثیرگذار در جهت افزایش دل بستگی به فضای باز مجتمع مسكونی می باشند كه باید مورد توجه قرار گیرند. استراتژی های پیشنهادی ارایه شده در این پژوهش كاربردی بوده و می تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تاثیر فضاهای باز مجتمع های مسكونی در جهت افزایش دل بستگی به مكان ساكنین را فراهم آورد.