اثربخشي بازي درماني شناختي رفتاري بر كاهش نا اميدي و احساس تنهايي كودكان داراي پدر معتاد

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی بازی درمانی شناختی رفتاری بر كاهش نا امیدی و احساس تنهایی كودكان دارای پدر معتاد بود. روش: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح مورد استفاده در این پژوهش طرح پیش آزمون - پس آزمون دو گروهی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل كلیه دانش آموزان در مقطع ابتدایی مراجعه كننده به مراكز مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران می باشند كه دارای پرونده اعتیاد پدر می باشند روش نمونه گیری در مرحله ی انتخاب به صورت در دسترس و در مرحله ی جایگذاری به صورت تصادفی بود. بدین صورت كه ابتدا 30 دانش آموز گروه نمونه كه دارای سن بین 9 تا 12 سال بودند، از مركز مشاوره رازی آموزش و پرورش انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند و افراد گروه آزمایش مطابق با پكیج طراحی شده در ده جلسه بازی درمانی مورد مداخله قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نا امیدی كودكان كازدین و احساس تنهایی كودكان آشر بود، كه پایایی این ابزارها در پژوهش حاضر با روش آلفای كرونباخ مورد تأیید قرار گرفت. یافته ها: دادههای پژوهش با استفاده از تحلیل كوواریانس چند متغیری تحلیل شدند. نتایج تحلیل آماری نشان داد باحذف تاثیر متغیر پیش آزمون ،فرضیه پژوهش مبنی بر وجود تفاوت معنادار در نا امیدی و احساس تنهایی كودكان گروه آزمایش نسبت به گروه كنترل، تایید می گردد) 05 / 0 > P (. نتیجه گیری: بازی موجب می شود كه كودك احساسات و ارتباطات بیرونی اش را بیان كند و همچنین موجب توسعه ی تمایلات، مهارت های ارتباطی و افزایش شادی و سازگاری كودكان دارای پدر معتاد با محیط اطرافش شده و در نتیجه نا امیدی و احساس تنهایی را كاهش می شود.