مطالعه قاضي و قضاوت در آثار سنايي

شعر و شاعری، این هنر دیرپا و كهن از عهده هر فرد و شخصی برآورده نیست بلكه موهبتی است الهی كه افراد معدودی از آن برخوردار می باشند. در گذشته دیر به عنوان بهترین یا تنها وسیله تبلیغاتی افراد و گروه ها و حكام و تجار به كار گرفته شده و شاعر مانند عكاس طبق درخواست ها، ایده داعیان را در قالب الفاظ منعكس می كرده است. عدالت از مهمترین نیازمندی های بشر می باشد كه لزوم آن در هر زمان و مكان ضرورت دارد زیرا رعایت این اصل احترام به حقوق دیگران را به افراد بشر تعلیم می دهد تا به هیچ وجه در صدد تعدی و تجاوز از آن بر نیایند. شاعران در دوره های زمانی مختلف اشعار را بر حسب مقتضیات زمان و نیازهای جامعه می سرودند. در این پژوهش موضوع قاضی و قضاوت با استفاده از روش توصیفی تحلیلی در اشعار حكیم سنایی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد كه سنایی به قیام علیه بی عدالتی و ستم، ترویج صلح و عدالت پرداخته است و در اشعار خود ازرشوه خواری و بی عدالتی قضات و قضاوت ناحق به گناه تعبیر نموده و ملاك آن خدشه دار شدن اصول اخلاقی و دینی می داند.