تحليل نمادهاي حيواني نفس در انديشه مولانا

به نظر می رسد كه مولانا در مثنوی معنوی و كلیات دیوان كبیر، برای افرینش تصاویر ادبی برساخته از نفس بانمادهای حیوانی، از ناخودآگاه جمعی كمك گرفه باشد. این ادعا از آن روست كه در بررسی این تصاویرف مولانا اغلب از حیواناتی بهره جسته است كه در ایران باستاان از زمره خرفستران و گرگ سردگان بوده اند كه افریده مستقیم اهریمن، مباشر ویرانی و تباهی و سمبل و نماد پلیدی ، شر، نحوست، بدی و در یك كلام زیانكارند سوالی كه در این راستا به ذهن خطور می كند آن است كه آیا مولانا در به كارگیری این نمادها آگاهانه عمل كرده است با در كاربرد این حیوانات برای خلق تصاویر شاعرانه، تعمدی نداشته و این نمادها را به صورت تصادفی برگزیده است؟ پس از تحلیل ابیات، به این نتیجه می رسیدیم كه مولانا در خلق این تصاویر از حیواناتی بهره برده است كه غالباً در ایران باستان، مظهر و سمبل شومی، زشتی و تباهی اند و شعور ناخودآگاه مولانا در استخدام این حیوانات، نقش فعالانه و مهمی را ایفا كرده و انگیزه مولانا از كاربرد این سمبل های حیوانی، ایجاد تنفر از نفس اماره بودنه است تا مخاطب را با چهره كریه آن آشنا سازد.