جستاري تطبيقي بر طبيعت گرايي در آثار جبران خليل جبران و نيما يوشيج

طبیعت و مظاهر آن از دیرباز در آثار ادبی و هنری، ظهور و حضوری چشم گیر داشته است، اما نویسندگان و شاعران رمانتیك در آثار خود به طبیعت و پدیده های آن نگاهی تازه داشته اند. جبران نویسنده معاصر لبنانی همانند دیگر نویسندگان بزرگ مكتب رمانتیك، در آثار خود از طبیعت به عنوان یكی از عناصری كه می تواند التیام بخش دردهای انسان معاصر باشد، بسیار بهره برده است. طبیت در آثار هر دو زنده زیبا و پویاست. نیما در به كارگیری طبیعتف بیان مسائل و مشكلات اجتماعی روز است؛ یعنی هدف او از موج در اشعار خود حركت خود جوش مردم علیه استبداد تیرگی و ظلم است؛ یعنی نیما با بیان هر پدیده طبیعی كه بیان می كند یكی از مسائل و مشكلات جامعه را به تصویر می كشد و جبران نیز از طبیعت به عنوان ابزاری مناسب نه فقط برای تصویرپردازی بلكه برای بیان نمادین احوال رسوزگار و نیز نوع انسان بهره برده است. پژوهش حاضر كوششی تطبیقی است در بیان وجوه تشابه و تفاوت دیدگاه دو شاعر و ادیب نامی؛ جبران خلیل جبران و نیما یوشیج در مورد طبیعت