بررسي اثر انحلال بر تخلخل و تراوايي سنگ هاي كربناته در حضور آب كربناته در فشار بالا

یكی از روش های دفع دی اكسید كربن و جلوگیری از گرمایش جهانی هوا، ذخیره سازی زیرزمینی ان در آبده سازندها و یا تزریق آن به مخازن نفتی به منظور ازدیاد برداشت می باشد. با انحلال دی اكسید كربن در آب اسید كربنیك تشكیل می شود استید تشكیل شده با نمك های كربنات موجود در سنگ كربناته (كلسیم كربنات و منیزیم كربنات) واكنش نشان می دهد و باعث انحلال آن می شود. ا نحلال موجب تغییر در ویژگی های سنگ كربناته از جمله تخلخل و تراواپی می شود. به منظور بررسی این پدیده مغزه های كربناته اشباع شده از آب شور در بازه های زمانی 72 ساعته درون یك ظرف فشار بالا در تماس با آب ك ربناته قرار گرفتند. پس از هر بازه تخلخل، تراوایی، وزن مغزه و غلظت یون های حاصل از انحلال تعیین شدند. تغیرات قابل ملاحظه ای در تخلخل، تراوایی و وزن مغزه مشاهده شد. غلظت یون ها نیز بوسیله آنالیز آب شور پس از هر بازه زمانی از طریق نیتراسیون بررسی شدند. به طور كلی در تراوایی 9/73-/+ درصد و در تخلخل 8/09+ درصد تغییر مشاهده شد. كاهش وزن مغزه نیز در حدود 0/82 درصد تغییر مشاهده شد. كاهش وزن مغزه نیز در حدود 0/82 درصد می باشد. همنین كثرت غلظت یون های منیزیم در مقایسه با یون های كلسیم نشان می دهد كه سنگ های مورد آزمایش از جنس دولومیت می باشند. نتایج این مطالعه نشان می دهد كه انحلال سنگ كربنات باید در پروژه های تزریق متناوب آب و دی اكسید كربن و آب كربناته در نظر گرفته شوند.