بررسي چگونگي تغييرات شوري خاك در نتيجه اجراي عمليات آبياري با فاضلاب خام شرق اهواز

یكی از مشكلات عمده در رابطه با آبیاری در مناطق خشك و نیمه خشك، تجمع املاح در نیمرخ خاك می باشد. آب آبیاری حتی اگر از بهترین نوع باشد، مقداری املاح را به خاك منتقل كرده و باعث افزایش غلظت نمك در خاك می گردد. با عنایت به محدودیت منابع آب و لزوم بهره گیری از منابع آبی غیر متعارف (نظیر فاضلا بها و پساب ها)در آبیاری، بررسی تغییرات خواص فیزیكی، شیمیایی و بیولوژیكی خاك تحت چنین شرایطی، از اهمیت خاصی برخوردار خواهد بود. از جمله مهمترین پارامترهای شیمیایی متأثر در این شرایط می توان به شوری خاك اشاره نمود. از این نظر جهت بررسی تأثیر كاربرد این قبیل آب های نامتعارف بر میزان شوری خاك در نتیجه اجرای عملیات آبیاری كرتی، درشرایط تحقیقات مزرعه ای و بدون كشت گیاه به مدت شش ماه از فاضلاب خانگی خام شرق اهواز استفاده گردید. این تحقیق با منظور نمودن آب رودخانه كارون به عنوان تیمار شاهد، در قالب طرح آماری فاكتوریل با پایه كاملاً تصادفی و در سه تكرار به اجرا درآمد. هدایت الكتریكی عصاره اشباع خاك قبل از شروع و بعد از خاتمه اجرای تحقیق به كمك دستگاه هدایت سنج در آزمایشگاه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر آنست كه شوری خاك در اثر آبیاری با فاضلاب شرق اهواز نسبت به آب رودخانه كارون افزایش معنی داری (P<0/05) داشته است . بر این اساس مشاهده گردید كه متوسط شوری خاك در عمق 45-0 سانتی متر در ابتدای اجرای تحقیق معادل 5/294 دسی زیمنس بر متر بوده كه این رقم پس از اجرای عملیات آبیاری با فاضلاب خام شرق اهواز و آب رود خانه كارون ، پس از پایان 6 ماه به ترتیب معادل 5/026 و 2/077 دسی زیمنس بر متر برآورد گردید.