تحليل گفتماني شعر (( مرغ آمين )) نيما بر اساس ديدگاه نشانه - معناشناختي

این مقاله، پس از معرفی اجمالی الگوی نشانه- معناشناسی، با روش تحلیلی و توصیفی، گفتمان ادبی شعر مرغ آمین نیما را از این منظر، مورد بررسی و ارزیابی قرار داده است و در پرتو نگاهی نو و سیال، به برداشت تازهای از شعر او دست یافته و بدین نتیجه رسیده است كه شعر او از دیدگاه نشانه- معناشناختی قابل تحلیل است. دیدگاه گفتمانی با رویكرد نشانه- معناشناختی، جریان تولید معنا را تابع فرآیند پیچیده ای می داند كه عوامل نشانه- معنایی بسیاری در آن دخیل اند. در چنین دیدگاهی، در گفتمانی پویا، رابطه ای حسی- ادراكی بین دو سطح زبانی بیان و محتوا شكل می گیرد كه بر اساس آن، كنشگر گفتمانی پیوسته مرزهای معنایی را مورد بازنگری قرار می دهد و معنا از زاویه ی دید او آفریده می شود. نشانه- معناشناختی، در فرآیندی گفتمانی و در ابعاد مختلف حسنی - ادراكی، شناختی، عاطفی و زیبایی شناختی، نمود پیدا می كند و نشانه- معناها را به گونه های سیال، متكثر، چندبعدی و تنشی تبدیل می كند. نیما یوشیج، یكی از شاعران بزرگ معاصر است و گفتمان شعر نیما، نشان دهنده ی چگونگی تحقق جریان حسی- ادراكی، شناختی، عاطفی و زیبایی شناختی در نظام نشانه- معناشناختی است. در این گفتمان، كنشگر، در رابطه ای حسی- ادراكی و در فرایندی زیباشناسانه، معنایی پویا و سیال را می آفریند. این نگاه، نشانه شناسی ساختگرا را به نشانه- معناشناسی سیال و هستی مدار پیوند می زند.