حقوق بزه ديدگان كودك آزاري در فرايند كيفري ايران

كودك آزای از جمله ناهنجاری هایی است كه به جهات مختلف توجه اندیشمندان علوم مختلف از جمله حقوق، روانشناسی و جامعه شناسی را به خود جلب كرده است. آسیب پذیری بزه دیدگان، روابط خویشاوندی مرتكب و بزه دیدگان و عدم گزارش دهی و در نتیجه بالا بودن رقم سیاه بزهكاری موجب حساسیت اندیشمندان به این موضوع و چاره جویی در جهت مبارزه و مقابله با آن شده است. در این میان پیش بینی تدابیر حمایتی در فرایند كیفری می تواند نقش مؤثری در رفع این مشكلات داشته و برعكس، عدم اتخاذ تدابیر مناسب موجب می شود كه بزه دیدگان علاوه بر بزه دیدگی اولیه، متحمل بزه دیدگی ثانویه، كه نتیجه عملكرد نامناسب نظام عدالت كیفری است، شوند. در نظام كیفری ایران نیز از سال 1381 و با تصویب قانون حمایت از كودكان و نوجوانان تدابیر مختلفی در حقوق كیفری ماهوی در راستای مقابله با كودك آزاری پیش بینی شده است. علاوه بر این، در حقوق كیفری شكلی و با تصویب قانون آیین دادرسی كیفری (1392) نیز تدابیر متنوعی جهت حمایت و حفاظت از بزه دیدگان پیش بینی شده است. طیف این تدابیر مختلف بوده و مصادیقی مانند پذیرش مداخله سازمان های مردم نهاد، عمومی انگاشتن جرم كودك آزاری، تجویز مداخله مقام های قضایی و اتخاذ طیف متنوعی از تدابیر حمایتی را در بر می گیرد. انتظار می رود با اجرای مناسب این تدابیر بتوان رضایتمندی بزه دیدگان از نظام عدالت كیفری را افزایش داده و از بروز بزه دیدگی ثانویه آنان ممانعت به عمل آورد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی، مهمترین تدابیر حمایت از بزه دیدگان كودك آزاری مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت.