حس تعلق پذيري كودك به فضا در مهد هاي كودك

مهدكودك را باید اولین نهاد اجتماعی آموزشی دانست كه كودكان به آن قدم می گذارند. مهدكودك تأثیر زیادی در اجتماعی شدن، قانونمند شدن و مستقل بار آمدن كودكان دارد. مهد كودك در واقع امروزه به مكانی برای آموزش مهارتهای اولیه زندگی به كودكان تبدیل شده است.كودكان در این مرحله سنی میتوانند ازطریق ارتباط بصری مستقیم، با اشیا ومحیط پیرامون خود ، قادر به كشف بیشتر و بهتر محیط گردند. تاكید بر شوق انگیز بودن محیط و سامان یافتگی فضا و ایجاد شرایط لازم برای پیوند عاطفی میان كودكان در مهدكودك ، گسترش روابط اجتماعی آنان و ایجاد محیطی بانشاط، فعال و پویا و نهایتا طراحی مناسب فضا هایی كه بتواند ، به نوعی حس پنجگانه كودك را تحریك كرده و او را به چالش و تفكر وادار نماید و باعث امنیت روانی و احساس دلپذیری در محیط را فراهم نماید ، از جمله وظایف یك معمار بوده و می طلبد كه ، با دیدگاه جدید و حس مسئولانه تری ، نسبت به طراحی فضا های معماری مهد كودك اقدام نماید. اما آنچه نگران كننده می باشد، جدی نگرفتن رابطه كودك و محیط پیرامون آن بوده وهمچنین تفكیك ناعادلانه آندوست. امروزه مكانهایی كه به این قصد (مهد كودك)، بنا شده اند، انگشت شمارند. اكثر این مكانها ساختمان هایی هستند كه تغییر كاربری یافته اند و یك فضای نا منظم، تكراری، بی نظم و نهایتا ، ناهنجاری را القاء می كنند و نمی توانند حس تعلق پذیری كودك به فضا را ایجاد نمایند. در این مقاله سعی می شود ، با ایجاد راه كارها وتمهیدات لازم ، در جهت تحقق بخشیدن به این امر مهم ، قدمهای هر چند كوچكی برداشته شود.