الگوهاي انعطاف پذيري در خانه هاي بومي زنجان

گسترش الگوهای وارداتی سكونت و بی توجهی به الگوهای بومی، كیفیت خانه های امروز را از بین برده و بازخوانی زبان الگوی خانه ایرانی را به منظور سازگاری با انگیزه ها و نیازهای ساكنان ضروری ساخته است. هدف از طرح پژوهش شناخت الگوهای انعطاف پذیری در مسكن سنتی شهر زنجان است. پژوهش پس از تعریف زبان الگو و عناصر ساختاری و معنایی آن و شناخت مفهوم انعطاف پذیری به روش تحلیل محتوای متون، الگوهای انعطاف پذیری خانه های شهر زنجان را در سه مقیاس كلان (در سطح محله)، مقیاس میانه (ارتباط میان فضاها) و مقیاس خرد (مبلمان و مصالح) مورد بررسی قرار می دهد. پژوهش با تاكید بر كلیدواژه انعطاف پذیری یعنی تغییر ، به مفهوم زمان دست یافته و آن را به عنوان عنصر اصلی انعطاف پذیری معرفی می كند. نهایتا تحلیل یافته ها و بررسی سامانه های انعطاف پذیری از درزگاه زمان الگوهای انعطاف پذیر خانه های قدیمی زنجان را در قالب یك ماتریس ارائه می دهد. در ادامه میتوان به این دستاورد رسید كه یك الگوی انعطاف پذیر تنها یك الگوی منعطف یك سویه نیست، بلكه می تواند از دو یا سه نوع انعطاف پذیری پشتیبانی كند و ارتباط متنوع این عناصر در سیستمی بزرگ، نیازهای متنوع سبك زندگی را پشتیبانی می كند.