آمايش سرزمين در ايران

برنامه ريزي در ايران بر مبناي نظريات سرمايه داري طراحي شده است. به همين دليل مناطق كشور به صورت نامتعادل توسعه يافته است و اين امر يكي از دلايل افزايشي تضاد مناطق در سراسر كشور ما شد. در صورتي كه قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران بحث عد الت اجتماعي و تعادل منطقه اي را صلاح كرد و اين امر در سايه آمايش سرزمين و ساماندهي فضايي ارضا ملت مختلف و شناخت مشكلاتي نظير رشد جمعيت در شهرها و گسترش فضائي شديد و بي ضابطه شهرهاي بزرگ، تمركز سرمايه در اين شهرها و كم رنگ شدن فعاليت هاي بخش سنتي، بهره بردا ري مفرط از مناطق طبيعي كه داراي توان كافي نبود يا متروك شدن بهينه هايي با توان بالا، امكان پذير مي باشد. آمايش سرزمين يا ساماندهي فضايي در واقع فرايندي پويا بود و تاثير پيامدهاي آن در طول زمان قابل درك و ارزيابي است. نظام آمايش سرزمين در ايران هنوز در مراح ل اوليه تحول و تكوين بود، اما موفقيت اين جريان مستلزم بازنگري روندهاي گذشته، درك و شناخت مشكلات، قابليت و توانهاي بالقوه و بالفعل، ريشه يابي نواقص و توجه عميق به فرصت ها و درك ابعاد مكاني و زماني از وضعيت موجود مي باشد.