پژوهش در عمل و توسعه حرفه اي معلمان

به باور برخی صاحبنظران، تا خود معلمان وارد میدان پژوهش نشوند نمی توانند فقط به اتكای یافته های پژوهشی پژوهشگران دانشگاهی و مرسوم تحول چشم گیری در آموزش و یادگیری به وجود آورند. این خطر وجود دارد كه تدریس معلمان رفته رفته به نوعی تفكرزدایی تبدیل شود، زیرا معلمان نباید همانند فن ورزان (تكنسین ها)، هویت حرفهای خود را مرهون به كارگیری قالبی یا مكانیكی یافته های پژوهشی علمی بدانند و تصور كنند كه از تفكر بی نیازند. در غیر این صورت، روح آموزش و پرورش و یاددهی یادگیری، با تمام ظرافتها و راز و رمزهای شگفتانگیزی كه دارد، در معرض ورشكستگی قرار خواهد گرفت. بر این اساس جایگاه پژوهش حین عمل اهمیت و حساسیت ویژه ای پیدا میكند. معلمان پژوهنده برای اثر بخش كردن آموزش و بهسازی آن شخصاً یا به صورت مشاركتی و به یاری همكاران خودشان برای حل مسایل مطرح شده در كلاس و مدرسه اقدام به پژوهش می كنند تا نتایج آن را بلافاصله در حل مسایل كلاس درس و مدرسه به كار گیرند. برنامهٔ «معلم پژوهنده» در نظام آموزش و پرورش كشور ما كه از سال ۱۳۷۶ مطرح شده است، نیز از جمله برنامههایی است كه در این راستا طراحی شده است، اما با تنگناها و مشكلاتی مواجه است كه اجرای هرچه بهتر آن بیش از همت مسئولان، مستلزم اندیشه باز شوق و اشتیاق و احساس مسئولیت پاسخگویانه است.