مديريت استفاده از آب و تاثير آن بر رشد و زنده ماني ژنوتيپهاي گردو ( Juglans regia ) با ايجاد پوشش خاك ( مالچ ) در اراضي جنگلي رها شده استان كردستان

در چند دهه اخير تخریب و تبدیل اراضي جنگلي در جنگلهاي نيمه خشك زاگرس به واسطه رشد بالاي جمعيت شدت گرفته است. یكي از گونههاي ارزشمند با قابليت زیست محيطي و پوشش بالا و نيز توليد محصول و اشتغالزا براي احياي این مناطق، گونه گردو مي باشد. مهمترین عامل محدود كننده كاشت گردو رطوبت منطقه بهویژه در فصول خشك سال مي باشد. این امر لزوم تحقيقات كاربردي بر اساس مدیریت استفاده از آب و بهره گيري اصولي از نزولات آسماني را دو چندان كرده است. در این پژوهش پنج ژنوتيپ گردو در قالب طرح اسپليت پلات در سه تكرار با فاكتور اصلي استفاده از مالچ شاخه و برگ درختان و شاهد و فاكتورفرعي ژنوتيپهاي یاد شده و مورد مقایسه قرار گرفتند. مدت زمان این طرح هفت سال ) 1731 تا 1711 ( بود. 69 % درصد، ميانگين قطر تاج / نتایج نشان داد كه استفاده از مالچ شاخ و برگ درختان در پاي نهالها با زنده ماني متوسط 3 73 ميليمتر نسبت به تيمار شاهد )عدم استفاده از آن( / 171 سانتيمتر و ميانگين قطر یقه 1 / 32/9 سانتيمتر، ميانگين ارتفاع 6 اختلاف معنيداري در سطح احتمال 1% نشان دادند. اگرچه ژنوتيپهاي مورد بررسي )فاكتور فرعي( از لحاظ آماري اختلاف – معنيداري را نشان ندادند، ولي ژنوتيپ 16 J 37 سانتيمتر، ميانگين / 69 درصد، ميانگين قطر تاج 1 / با متوسط زنده ماني 1 71 ميليمتر از وضعيت بهتري برخوردار بود. / 123 سانتيمتر و ميانگين قطر یقه 2 / ارتفاع 1