بررسي رابطه مهارت هاي اجتماعي موثر بر ميزان سازگاري در بين دانش آموزان نابينا و كم بينا

مهارت اجتماعی مجموعه رفتارهای آموخته شده ای است كه فرد را قادر می سازد با دیگران رابطه اثر بخش داشته و از واكنش های نا معقول اجتماعی خود داری كند. كودكانی كه مهارت اجتماعی كافی كسب كرده اند، در ایجاد رابطه با همسالان و یادگیری در محیط آموزشی موفق تر از كودكانی هستند كه فاقد این مهارت می باشند. كودكان در ارتباط با اطرافیان این مهارت را بدون تلاش فرا می گیرند. یادگیری این مهارت ، به كودك كمك می كند تا با دیگران رابطه اثر بخش داشته باشد. متاسفانه كودكان نابینا و كم بینا كمتر موفق به فراگیری این مهارت می شوند و به همین دلیل اغلب این كودكان با عكس العمل های منفی از سوی بزرگسالان و كودكان دیگر رو‌به‌رو می شوند. دلایل منطقی در مورد مهارت اجتماعی پایین افراد نابینا در مقایسه با افراد سالم وجود دارد. درواقع نابینایی یك وضعیت جدی است كه می تواند تعادل روانی وسازمان یافتگی كلی شخصیت فرد نابینا را تحت تاثیر قرار دهد، امانابینایی به خودی خود سازمان یافتگی كلی شخصیت فرد نابینا را از بین نمی برد، بلكه نگرش فرد نابیناست كه درسازمان یافتگی شخصیت او تاثیر دارد. كودكان نابینا به دلیل نقص جسمی و محرومیت ناشی از آن اغلب قادر به ایجاد رابطه اجتماعی مناسب با دیگران نیستند و بنابراین در سازگاری عاطفی و اجتماعی خود با دشواری رو‌به‌رو می شوند. دانش آموزان نابینا از لحاظ مهار خشم ، تعریف مناسب از خود و دیگران ، عكس العمل مناسب از مقابل رفتار غیر منصفانه و ... مشكل دارند . هدف از آموزش مهارت های اجتماعی به دانش آموزان نابینا ، افزایش میزان سازگاری عاطفی و اجتماعی آنان در بین دیگران است ، تا باعث كاهش مشكلات فعلی و پیشگیری در مشكلات آینده آنها گردد. مقاله حاضر در صدد بررسی رابطه مهارت های اجتماعی موثر بر میزان سازگاری در بین دانش آموزان نابینا و كم بیناست