چالش ها و ظرفيت هاي مديريت نواحي روستايي ايران با تأكيد بر نقش دهياري ها و الزامات آن براي برنامه ششم توسعه

در دهه های اخیر با آشكار شدن ضعف های دولت و بازار در مدیریت این نواحی، برنامه ریزان روستایی بدین نتیجه رسیدهاند كه بدون مشاركت نهادهای محلی و مردمی در كنار دو نهاد بالا، دستیابی به توسعه پایدار روستایی غیرممكن است. روش تحقیق مقاله حاضر توصیفی – تحلیلی است. هدف مقاله به تجربه ایجاد دهیاری در سال های اخیر به مثابه بستری برای تحقق مدیریت نوین در روستاهای كشور می پردازد. پیشینه پژوهشهای انجام شده نشان میدهد كه در رویكرد نوین، دولت با نقش تسهیلگر و بسترساز و تمركز زدا از نقش ها و وظایف پیشین خود و واگذاری آنها به نهادها و مردم روستایی كه قابلیت پذیرش این نقش ها را در پرتو توانمند سازی دارا بوده، زمینه ساز توسعه این نواحی می باشد. این امر تنها در صورت تحقق رویكرد حكمروایی خوب میسر است كه تشریك مساعی بین دولت، بازار و نهادهای مردمی را می طلبد. نتایج تحقیق نشان داد كه دهیاری ها جهت تحقق این امر، با چالش هایی چون پروژه محوری، دخالت دولت، فقدان مدیریت یكپارچه روستایی در سطح برنامه ریزی كلان كشور و مسأله آموزش نیروی انسانی و تأمین تجهیزات، ابزارها و تاسیسات روبه رو هستند. از سوی دیگر، دهیاری ها دارای ظرفیت هایی می باشند كه توجه به آنها می تواند بستر ساز تحقق مدیریت نوین روستایی در برنامه ششم توسعه كشور گردد. با توجه به نتایج تحقیق، این بستر ها شامل اجرای صحیح طرح ها و پروژه های عمران روستایی با تأكید بر فرایند محوری، شكل گیری مدیریت محلی در نواحی روستایی، و بسترسازی برای مشاركت مردم در اداره این نواحی می باشند.