جايگاه پياده راه سازي در ارتقاء كيفيت منظرشهري (مطالعه موردي: خيابان مسجد جامع شهر يزد)

پیاده روی، ابتدایی ترین نوع حمل و نقل شهری است و میتواند ایمن ترین و راحت ترین آن نیز باشد.شهر ها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اند و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل كانون های زیستی مطرح بوده است . امروزه كیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یكی ازمهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده است، همچنین به دنبال افزایش آلودگی هوا سیاستهای كنترلی مبنی بر كاهش استفاده از اتومبیل و سوخت های فسیلی در دستور كار قرار گرفته است. در این میان، پیاده راه ها بدلیل قابلیت های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملكردی از نقشی اساسی برخوردارند. هدف از انجام این پژوهش ، یررسی امكان ایجاد پیاده راه در محورهای شهری و سنجش تمایل حضور شهروندان از سه بعد كالبدی، كاركردی، ادراكی در محیط های پیاده مدار، بوده و همچنین در پی پاسخگویی به این سوال كه چگونه میتوان با تنوع بخشی به كاركردهای موجود در محور مسجد جامع شهر یزد، امكان پیاده راه سازی آن را فراهم نمود، هستیم. این پژوهش از نوع كاربردی بوده و بر اساس روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شده است. نتایج بررسی ها و یافته ها نشان میدهد كه محور مسجد جامع شهر یزد به دلیل هویت تاریخی فرهنگی آن و وجود كاربری های فعال دارای پتانسیل تبدیل به پیاده راه می باشد.