آسيب شناسي برنامه ريزي توسعه روستايي در ايران

بعد از جنگ جهاني دوم، برنامه ريزي، زيربناي اداره حكومت و فرآيندي آگاهانه در راستاي حل مسايل و دست يابي به اهداف معين در آينده تعريف شد. كشور ايران نيز مشمول كشورهاي پيشرو در برنامه هاي توسعه قرار گرفت وليكن با وجود اجراي 10 برنامه، اهداف توسعه اي محقق نگرديد. اين مسئله دليلي بود تا به آسيب شناسي برنامه ريزي توسعه روستايي تحت عنوان هدف اين پژوهش انتخاب شود. بدين منظور با روش تحليل تاريخي و با استفاده از روش كتابخانه اي و بهره گيري از اسناد رسمي، پژوهش انجام پذيرفت. نتيجه بيانگر اين است كه نه تعريف مشخصي از توسعه ارايه شده است و نه روش و الزامات آن درست و هماهنگ است ضمن اينكه در اين بين توسعه روستايي به عنوان اساس و پايه توسعه ملي در حاشيه قرار گرفت. بررسي ها نشان مي دهد، تحقق توسعه پايدار بر عهده دولت ها است و دولت ها در ارتباط با برنامه ريزي توسعه، با توجه به شرايط داخلي و بين المللي، ضمن پيش بيني هايي آينده دلخواه را در آن جستجو مي كنند و مجموعه سياست هايي را به منظور دست يابي به اهداف، طراحي و پيگيري مي نمايند. آينده مطلوب زماني اتفاق خواهد افتاد كه توسعه بومي، درون زا و بر ظرفيت هاي داخلي استوار گردد و در اين صورت نمي توان از كنار روستا در توسعه به راحتي گذشت، راه توسعه ملي در كشور از توسعه روستايي مي گذرد و اين مسئل هاي اثبات شده مي باشد.