معماري تعامل گرا در مسكن ايراني اسلامي

امروزه جدا افتادگي روز افزون طراحان از استفاده كنندگان در ساخت مسكن حس تعلق و سكني را از خيالشان زدوده است. يكي از راه حل ها، برقراري پيوند بين بهره برداران و محصول طراحي و به نوعي توجه به رويكردي تعامل گرا در طراحي مسكن است كه در آن نيازهاي استفاده كننده مورد توجه قرار مي گيرد . توجه اسلام به گفت و گوها و تعاملات مختلف در سطوح گوناگون ، نيازهاي مختلف انسان و در نتيجه چند جنبه اي بودن بيان آن و همچنين توجه به اراده و اختيار انساني و خطاب قرار دادن وي اين نكته را بيان مي دارد كه رهنمودهاي اسلامي به انسان به عنوان مخاطب توجه بسيار داشته است كه اين توجه ، در معماري اين دوره ، منجر به نوعي معماري تعامل گرا شده است كه در آن مخاطب و استفاده كننده نقش فعال دارد. هدف پژوهش انجام شده به دست آوردن سطوح معماري تعامل گرا و كشف مصداق هاي آن در مسكن اسلامي با استفاده از مفاهيم معماري اسلامي ايران است كه براي درك بهتر، خانه ي دوره صفويه به عنوان نمونه موردي انتخاب شده است. چراكه اين دوره به عقيده بسياري از كارشناسان دوره اوج معماري اسلامي ايران بوده است. نتيجه مطالعه مدلي است كه در آن سطوح معماري تعامل گرا در مسكن ايراني اسلامي در چهار بعد نمادين ، ارزشي - عاطفي، رفتاري و كالبدي بيان شده كه اميد است دريچه اي نو بر روي برنامه ريزان، مديران وطراحان مسكن بگشايد