نقش گردشگري روستايي در توسعه پايدار روستايي

گردشگری روستایی به عنوان یك فعالیت تفریحی اجتماعی ابتدا بیشتر به منظور رفع محدودیت های ناشی ازاقتصادمبتنی بركشاورزی تاكید داشت اما نتایج بدكاركردی آن باعث ظهوررویكردجدیدی با عنوان گردشگری پایدار شد كه مفاهیم اولیه آن اولین باردرسال 1980 بیان شددراین دیدگاه توسعه گردشگری با استفاده ازمنابع موجود به گونه ای است كه ضمن پاسخ دادن به نیازهای اقتصادی اجتماعی فرهنگی و انتظارات گردگشری میتواند وحدت و یكپارچگی هویت فرهنگی حفظ محیط زیست تعادل اقتصادی و رفاه مردم محلی راتامین نماید گردشگری روستایی نیز به عنوان یكی ازمنابع تسهیل كننده توسعه پایدار و هم به عنوان یكی ازبخشهای اصلی اقتصاد جامعه موردتوجه اساسی قرارگرفته است صنعت نوپای گردشگری درایران و به تبع آن گردشگری روستایی به رغم رشدی كه بعدازانقلاب اسلامی داشته هنوز درمسند صنعتی درامد زا كم هزینه با آلودگی كم و كارا قرارنگرفته است بعلاوه رویكرد اجتماعی اقتصادی به توسعه پایدارروستایی می طلبد كه به دیگر فعالیت های جوامع روستایی مانند صنایع روستایی صنایع تكمیلی فراوری محصولات كشاورزی و گردشگری روستایی توجه بیشتری شود مقاله حاضربه شیوه مروری و استفاده ازاسنادومنابع مكتوب به بررسی نقش گردشگری درتوسعه پایدارروستایی می پردازد