حكم نكاح مبتني بر محرميت رضاعي سابق از ديدگاه حقوق ايران ، فقه اماميه ، فقه حنفي و شافعي

چنانكه رضاع از ابتدا ایجاد قرابت می كند و مانع نكاح می گردد، هر گاه پس از نكاح معلوم گردد كه محرمیتت رضاعی بین زوجین وجود دارد، نكاح بی آن دو باطل می گردد. اگر پس از ازدواج، محرمیت رضایی بی زوجی ثابت شود. حكم بقا یا انحلال نكاح بی زوجی محل اختلاف بوده و فقهای امامیه و شافعیه قائل به پایان زوجیت بی آن دو می باشند. ا زیرا خویشاوندی امری طبیعی استت كته در اثتر رضاع واقع می شود پس ناچار زوجیت منحل خواهد گردید. اما برخی از فقهای حنفیه بر ای دیدگاه هستند كه اگتر پتس از ازدواج معلتوم شود كه بی زوجی حرمت رضایی وجود دارد قائل به پایان زوجیت نمی باشند و اگر مرد زن را طلاق نداد زن می تواند با مرد بمانتد . بنتا بر دیدگاه قانون مدنی ایران، فقه امامیه، حنفیه و شافعیه زن در صورت یلم به فساد نكاح حقی بر مهتر المثتل نتدارد . در صتورتی كته زن و مردی بدون اطلاع از حرمت رضایی، با هم ازدواج كرده باشند، طفل متولد شده نسبت به هر دو مشروع استت و حتلال زاده محستو متی شود.