سيماي جامعه آرماني در الهيات اجتماعي شيعه با تاكيد بر فرهنگ غدير

نگرش آرمانی و تاكید بر حركت در مسیر تحقق آرمان، فصل مشترك تمام اندیشه های انسانی و اجتماعی در طول تاریخ بشر بوده و «جامعهٔ آرمانی» از همان ابتدا به عنوان كلید واژه ای پر تكرار و گفتمانی غالب، فراگیر و رایج در الهیات اجتماعی شیعه بروز و ظهور داشته است. شناخت صحیح و فهم درست از چنین جامعه ای تنها در پرتو تعالیم ائمه معصومین علیهم السلام و سنت علوی امكانپذیر بوده و برای تحقق آن و برپایی چنین جامعه ای ناگزیر از بكار بستن همهٔ مولفه ها و ویژگی هایی هستیم كه توسط ایشان مشخص و معین شده است. نخستین گام برای تحقق جامعه آرمانی، ساختن انسان آرمانی و ملكوتی است كه بخش عمده ای از تلاش های ائمه و پیشوایان دینی مصروف این مهم گردیده است. روشن است كه اندیشه جامعهٔ آرمانی پس از مدینه الرسول زمان پیامبر(ص)، توسط حضرت علی (ع) بسط و گسترش یافت و در دوران حاكمیت پنجساله ایشان مبانی و اصول اجتماعی و راهبردهای آن اجرایی گردید. تفكر شیعه بر اساس مبانی خود همواره نوید دهندهٔ «جامعهٔ آرمانی علوی» بوده و امروزه جامعه شیعه در انتظار ظهور پیشوای معصوم(ع) است تا با حضور خود بار دیگر زمام قدرت و حاكمیت را به دست گیرد و مدینه الرسول پایان تاریخ را برپا كند.از آنجا كه تحقق جامعه آرمانی علوی پس از زمان حضور پیامبر(ص)، تنها در زمان حضرت علی (ع) شكل جدی به خود گرفت و تا حدودی واقعیت عینی یافت، این نوشتار به بررسی ویژگی های عمده جامعه آرمانی با تاكید بر سنت علوی و فرهنگ غدیر می پردازد.