بازشناسي عناصر هويت بخش به معماري ايراني _ اسلامي

معماری معاصر ایران هنوزر در سردرگمی میان برداشت سطحی از نگاهی حسرت آمیز به گذشته تا فریفتگی به الگوهای غربی به سر می بردومعمار امروز ایران در دستیابی به جوهره بنیادین معماری كشور خویش با چالش های فراوانی رو به روست .معماریگذشته این كشور كه همواره با تكیه بر خلاقیت و خصایص پایدار از جایگاهی ویژه بر خوردار بود، در عصر حاضر در اثر مواجهه باپدیده های گوناگون نظیر سیاست های استعماری و سرازیر شدن ثروت های نفتی بدون دارا بودن پشتوانه مدیریتی لازم و نیز با دلباختگی به مظاهر تمدن تازه صنعتی شده غربی از حقیقت فاصله گرفته و صورتی تصنعی و تنزلی پیدا نموده است. هویت را میتوان تجلی فرهنگ در محیط دانست زیرا مكانها از انسان معنا می گیرند و انسان نیز مجموعه ای از باورها و اندیشه ها است كه فرهنگ او را شكل می دهد و نمود و تجلی از فرهنگ انسان را در مكان و محیط می توان مشاهده نمود كه همان هویت اوست.معماری به رغم تفاوت های سرزمینی كه در شكل آن تاثیر فراوانی داشته ، دارای ویژگی های ذاتی ، پویا و تدریجی استكه آن را هویت می نامند . در دوره معاصر، به ویژه در دو دهه اخیر، بحث درباره هویت معماری ایران اغلب با موضوع نسبت با تاریخ همراه شده و از گاه آنان كه در جست وجوی معماری باهویت هستند، پرسش از معماری مطلوب معمولا توجه به تاریخ و مباحثه پیرامون ضرورت و نحوه التفات به معماری گذشته را در پی داشته است. از این رو بارها و بارها معماری گذشته ایران وویژگی های آن توسط صاحبنظران مختلف مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و بر لزوم توجه به آن در معماری دوره معاصر تاكید شده است. واژه شناسی هویت ، ما را به انسان ، معماری و مولفه های تمیز دهنده آن می رساند .مولفه های تمیز دهنده معماریشامل انسان و باورهایش ، مكان و زمان می باشند . در این پژوهش به بازشناسی عناصر هویت بخش به معماری ایرانی-اسلامیپرداخته می شود. این تحقیق بر اساس مطالعات كتابخانه ای انجام گرفته است .نتایج تحقیق نشان مى دهد الگوهای فرهنگی، نه تنها در نحوه تلقی انسانها از چیستی و مفهوم شهر و معماری، بلكه در صورت شهر و معماری نیز قابل بازیابی و مشاهده است