بررسي سازوكار رفتار قلمروپايي در دستيابي به معيارهاي پايداري اجتماعي در معماري

امروزه رشد سریع جمیعت و نیازروزافزون جامعه به مسكن و درنتیجه ی آن روند سریع تولید و انبوه سازی و توسعه عمودی شهرها منجر به بی توجهی نسبت به كیفیات محیطی و تاكید بیشتربرعوامل كمی درفرایند ساخته شده است یكی ازنتایج این عدم توجه نادیده گرفتن مفاهیمی مانند تعامل اجتماعی هویت اجتماعی و امنیت اجتماعی به عنوان معیارهای توسعه پایداری اجتماعی درمعماری است دراین مقاله ابتدا با مروری برپیشینه موضوع تعاریف و اصول راهبردی پایداری اجتمعی و رفتارقلمرویابی مورد بررسی قرارگرفته و درنهایت نقش قلمرویابی به عنوان یكی ازرفتارهای فضایی انسان با ماهیتی اجتماعی دردستیابی به معیارهای سه گانه توسعه پایداراجتماعی درمعماری بیان شده است روش تحقیق دراین مقاله تحلیلی توصیفی بوده و برخی ازنظریات متخصصان و صاحبنظران دراین رابطه مطالعه و بررسی ده است ازیافته های تحقیق نتیجه یمشود كه رفتارقلمرویابی ازطریق سازوكارهای تنظیم خلوت و كنترل روابط اجتماعی درتعامل اجتماعی ازطریق ایفای نقش درفرایند معناسازی درهویت اجتماعی و درنهایت برپایه عوامل نظارت محیطی همچون سازگاری مسئولیت و اطمینان و تبیین و بسط اجتماعی حقوق فضایی مالكیت دردستیابی به امنیت اجتماعی موثر است