بررسي عوامل اقليمي و زيست محيطي موثر در معماري نواحي روستايي ايران

روستا قدیمی ترین شكل سكونتگاه بشری و مهد پیدایش تمدن انسانی است. بشر اولیه از بدو یكجانشینی كوشید تا با استفاده از ساده ترین مواد و ابزارهای موجود در طبیعت برای خود سرپناهی بسازد. همچنین با مرور زمان و كسب شناخت بیشتر از عوامل اقلیمی و زیست محیطی، سعی در همسازی و سازگاری شرایط سكونت گاه با نیازهای خود نموده و از این طریق معماری و اصول آن را در طول تاریخ شكل داد. امروزه معماری و جزئیات آن به یكی از مهمترین عوامل موجود در فرآیند توسعه ی روستاها تبدیل شده و با توجه به پیوند عمیق و جدانشدنی روستا و طبیعت این اصول در این نواحی از حساسیت بیشتر در مقایسه با نواحی شهری برخوردار است. به عبارت دیگر در محیطهای روستایی ابنیه نیز جزئی از عناصر طبیعی محسوب شده و بنابراین باید از سازگاری لازم با جنبه های زیست محیطی و اقلیمی برخوردار باشد. از سویی دیگر بشر برای كسب آسایش به شرایطی نیاز دارد كه نمی تواند آنرا با تغییر در عوامل طبیعی و زیست محیطی به دست آورد بنابراین با كسب شناخت بیشتر از عوامل اقلیمی و زیست محیطی می كوشد تا شرایط معماری و كالبدی سكونتگاه خود را به گونهای تنظیم نماید كه آرامش و آسایش بیشتری را برای او در جنبه های گوناگون فراهم سازد. از این رو در برنامه ریزی برای توسعه ی پایدار نواحی روستایی، درك و شناخت ارتباط متقابل میان ویژگیهای معماری سكونتگاه های بشری، عوامل اقلیمی و زیست محیطی حائز اهمیت فراوان میباشد.