تحليل رويكردها و ساختارهاي سياست گذاري توسعه روستايي در كشورهاي منتخب ؛ دستاوردهايي براي ايران

تدوین سیاستهای مناسب، به موقع و مبتنی بر شواهد معتبر میدانی، نقش مهمی در تعالی همه جانبه روستایی دارد. نظر به اینكه نواحی روستایی، به ویژه در كشورهای درحالتوسعه، معمولاً دچار انزوای جغرافیایی هستند و تشكل های منسجم و قدرتمندی برای بیان مؤثر نیازها، مشكلات و اولویتهای خود در مجامع سیاستگذاری ندارند، تدوین سازوكارهایی برای تولید و انتقال سریع اطلاعات مدیریتی به سطوح مختلف تصمیم گیری از اهمیت مضاعفی برخوردار میشود. امروزه تعیین جایگاه مناسب سیاستگذاری روستایی در سیاست عمومی كشورها، موضوع مهم و كلیدی به شمار میرود. باوجوداین، شواهد حاكی از آن است كه روستاها در سیاستگذاری عمومی كشور، جایگاه شایستهای ندارند. برای نمونه در شش سال اخیر، سهم قابل احصاء نواحی روستایی و عشایری از لوایح بودجه سنواتی معمولاً پایینتر از 3 درصد در كشور بوده است و اصولاً بسیاری از برنامه های شهری و روستایی در فصل عمران و مسكن شهری و روستایی و عشایری بودجه های سنواتی، برخلاف عنوان خود، فاقد طرح روشن برای نواحی مذكور هستند. از سوی دیگر، سیاستگذاری توسعه روستایی در كشور، بهصورت بخشی و متمركز انجام میشود و برنامه و راهبرد هماهنگ كنندهای بین دستگاهها وجود ندارد. امروزه پارادایم نوین روستایی، بر منطقه گرایی و تقویت فضای سرمایه گذاری در روستاها برای شناسایی و بهره برداری از قابلیتهای متنوع توسعه ای در نواحی روستایی تأكید دارد. این مقاله، با بررسی رویكردها، راهبردها و ساختارهای نوین سیاستگذاری توسعه روستایی در كشورهای منتخب شامل كانادا، انگلیس، اسپانیا، فنلاند، تركیه و چین، راهكارهایی را برای بهبود سیاستگذاری روستایی در ایران، مطرح و پیشنهادهای مربوطه برای برنامه ششم توسعه را ارائه كرده است.