از تئوري تا عمل در معماري منظر: ديدگاه «طراحي باززاينده» جان لايل

از چالش های عمده ای كه در شرایط كنونی مطرح است، روند رو به رشد تخریب طبیعت و توجه نكردن به بستر طبیعی زمین است. با گسترش افقی شهرها روند تخریبی به سرعت در حال انجام است. از این سو، توجه به محیط طبیعی و زمینه به عنوان راهگشای محدودیتهای مختلف از راههایی است كه در نظریه باززاینده مورد بحث قرار میگیرد و می تواند مسیر طراحی را به صورت فرایندی در پیش گیرد. طراحی باززاینده گونه ای از طراحی پایدار است كه، جوامع محلی بهم پیوسته را با چرخه های اكولوژیك طبیعی، جوامع بزرگتر و ارزشهای محیطی درگیر می كند. هدف كلی توسعه باززاینده، شكل گیری جوامعی است كه باوجود محدودیتهای طبیعی، باقیمانده و برای ارضای نیازها خارج از محدوده ای كه زندگی میكنند با جوامع در سطح منطقه ای، بهم پیوستگی ایجاد كنند و ضمن حفظ یكپارچگی سیستمهای اقتصادی و اجتماعی، فرهنگی و اكولوژیكی، آنها را با یكدیگر تركیب كند. این نظریه، بر مقیاس پروژه و جامعه تمركز دارد و شامل تعادلی از اصول نظری و روش های عملی است. در واقع طراحی سایت با یك ساختار انعطاف پذیر و گسترده سبب ایجاد یكپارچگی می شود و درنهایت به توسعه پایدار جوامع محلی می انجامد. در این پژوهش، پس از استخراج مبانی نظری مربوط به طراحی باززاینده و معرفی فرآیند های آن، با بررسی دو پروژه منتخب از پروژه های انجام شده در این زمینه، و پس از تجزیه و تحلیل آن ها اصولی حاصل می شود كه كارایی نظریه باززاینده به عنوان یك فرایند، نمود عملی پیدا می كند. اصول كلی استخراج شده شامل اجازه دادن به طبیعت برای انجام فرآیندهای طبیعی خود و ایجاد فرم در راستای هدایت جریان انرژی است بطوریكه مدیریت ذخایر به عنوان راهكار كلیدی پایداری در نظر گرفته شود. طبیعت به صورت فرم و زمینه به صورت توامان مورد توجه واقع شود تا درجه بهینه ای برای عملكردهای چندگانه منظر بدون ایجاد تضاد بین عملكردها به دست آید و در نتیجه گذرگاه های متعدد برای ایجاد انعطاف بیشتر در زمان تغییر شرایط حاصل می شود.