جايگاه پايداري اجتماعي در توسعه پايدار در معماري و شهرسازي

جهان مدرن درمقابل دنیای كهن منظرمتفاوتی ازهستی عرضه میدارد كه برخاسته ازباورهای عقلی انسان مدار است درقرن 18 بااختراع ماشین بخار و طلیعه انقلاب صنعتی و تكنولوژی مدرن سرآغاز برای توسعه صنایع شده است كه دراین مسیر ماشینی شدن زندگی درعصرمدرنیته و بهره كشی بیش ازحد ازمنابع و فراموش شدن انسان و تبدیل شدن انسان به عنوان ماشینی برای كاركردن ازجمله عوارض و آثار این عصرمیب اشددرراستای حل مسیرفوق كنفرانسی درسال 1992 درسازمان ملل متحد درریوداژینو برگزارگردید دراین كنفرانس كه هدف اصلی آن توسعه پایدار درزمینه های اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی بوده است توسعه پایدار به سه بخش اساسی تقسیم میشود كه یكی ازمهمترین این بخشهای تحقق پایداری اجتماعی درمسیرتوسعه می باشد كه هدف آن پاسخگویی نیازها ورفتارهای انسانی دربعداجتماعی و جامعه است دراین راه به حفظ و ارتقایی هویت و فرهنگ و اعتقادات انسانها كمك می كند این تحقیق كه حاصل مطالعات اسنادی بوده و بصورت تحلیلی توصیفی به تشریح موضوع پرداخته و بادست یافتن به نتایج كاربردی آن میتوان تعریف دقیقی ازپایداری اجتماعی و تقویت این عامل درتوسعه شهری پایدارپرداخت