شناخت فرآيندهاي شكل دهنده به منظر روستايي گيلان

در نقاط مختلفی از محدوده جغرافیایی ایران، مردمانی بافرهنگ و باوهای اسلامی زیسته اند و نوعی از دانش ضمنی محیطی را، در پرداختن به پیرامون خود پدید آورده اند كه ضمن داشتن اشتراكات گوناگون، دارای ویژگیهای منحصربه فردی نیز هستند. در منطقه گیلان نیز به علت دارا بودن قابلیتهای متفاوت بستر طبیعی و شرایط اقلیمی، گونه ای متفاوت از تعامل با محیط طبیعی توسط انسان مسلمان شكل گرفته، كه در آن اسكان انسان به صورت روستایی و غیرمتراكم سازمان یافته است. در این نوع خاصی از معماری روستایی، فضاهای باز و چشم اندازهای طبیعی و زراعی جایگاه ویژهای دارند. از این رو پرداختن به مفهوم منظر در رابطه با این نوع از سكونتگاه ها و این نوع از معماری محیط ضروری به نظر می رسد. از جهتی دیگر نفوذ معماری شبه شهری به روستاها در این منطقه و خطر مخدوش نساختن چشم اندازهای با ارزش روستایی، لزوم مطالعه در مورد آگاهی های محیطی مربوط به منظر روستایی و حفظ آن به عنوان بخشی از میراث معماری و فرهنگ این سرزمین را دوچندان می بسازد. به همین جهت در این پژوهشی سعی شده تا ضمن مروری بر مفهوم منظر به ویژه در رابطه با سكونت در روستاهای منطقه گیلان، عوامل مختلف طبیعی و انسانی پرداخت منظر، در تعامل با یكدیگر، مورد مطالعه قرار گیرد. در همین راستا تحلیل منظر در غالب فرآیندهای شكل دهنده به آن مورد توجه قرار گرفته تا از این طریق درك بهتری از تأثیرات عوامل مختلف در طول زمان و در طی پرداخت تدریجی محیط به دست آید. این درك درست از منظر و پیشینه خلق آن راهنمای خوبی در سازماندهی منظر روستایی مبتنی بر نیازهای انسانی امروز و قابلیتهای بستر، مبتنی بر دانش ضمنی موجود در روستاها و در نتیجه استمرار معماری هویتمند این مناطق خواهد بود