بررسي جايگاه طراحي در ايجاد حس تعلق به مكان در فضاي سكونتي

بررسی تحولاتی مسكن ایرانی طی دوسه دهه گذشته نشان ازكاهش توجه به عوامل كیفی هم درمقیاس واحدمسكونی و هم مجموعه دارد وعملا عمده توجه به مسئله ی كمیت است این درحالی است كه رضایت نهایی متقاضیان مسكن نه دركمیت بلكه دركیفیت آن نهفته است همین امرموجب گردیده كه امروزه نگاه اغلب افراد ساكن درمجموعه های مسكونی به فضای زندگی خود نگاهی غریبه و عاری ازتعلق و دلبستگی بدان می باشد ازسوی دیگر ازآنجایی كه یكی ازرسالت های طراحان و معماران خلق رابطه ای متناسب بین انسانها و كالبد اطرافشان درجهت رفع نیازهای آن ها است بدین منظور پژوهش حاضر قصد دارد با رویكردی توصیفی تحلیلی ضمن بررسی مفهوم حس تعلق به مكان و ابعاد آن باتیین شاخصهای حس تعلق به مكان سعی دریافتن نمودهای این عوامل درطراحی درجهت ارتقا حس تعلق به مكان به فضای سكونت گام برمی دارد درنهایت نتیجه حاصل ازاین پژوهش حاكی ازاهمیت استفاده ی اشكال و بافت های منبعث ازفرهنگ جامعه درطراحی ایجادفضاهای باخوانایی و تمایز كالبدی و ... درجهت افزایش حس تعلق به مكان است