جهاني شدن و نقش ايران در الگوسازي پيشرفت در تمدن اسلامي با تمركز بر رويكرد مديريت فرهنگي

در جهان پدیدار گشت كه منجر به حمایت بیشتر از رویكرد اومانیستی به جهان هستی شد. حمایت از نظامهای دارای اقتصاد آزاد در یك فضای جهانی كه در آن مانعی در مسیر تجارت كشورها با هم وجود نداشته باشد، در دستور كار كشورهای غربی قرار گرفت و تحت عنوان جهانیشدن به گفتمان غالب توسعۀ بینالملل تبدیل شد. جهانیشدن كه ابتدا با انگیزههای اقتصادی مطرح شد، به سرعت سایر حوزههای اجتماعی، فرهنگی و بینالمللی را تحت تأثیر خود قرارداد و چالش گستردهای را فراروی جوامع و به ویژه فرهنگهای ریشهدار قرارداد. فرهنگ دینی نیز بهعنوان یكی از زیربناهای مهم فرهنگی در جهان و بهویژه خاورمیانه، از این قاعده مستثنی نبود. این مقاله در نظر دارد پس از تبیین مفهوم جهانیشدن و واكاوی آن از منظر فرهنگ دینی، نگاهی گذرا بر سیاست مهمترین كشورهای خاورمیانه در برابر جهانی شدن داشته و نقش این كشورها و بویژه ایران را در مقاومت در برابر ناملایمات آن و الگوسازی پیشرفت در تمدن اسلامی واشكافی نماید. نتیجه آنكه مهمترین گام در این الگوسازی، صیانت از فرهنگ اصیل اسلامی با تمركز بر یك رویكرد صحیح مدیریت فرهنگی است كه بتواند در برابر جهانی شدن الگوی غربی آمیخته با رویكرد اومانیستی، به جایگاه واقعی خود در جهان دست یابد.