بررسي آزمايشگاهي اثر روش نمونه برداري در آزمايش هاي رديابي بر ضريب انتشارپذيري آبخوان

در این پژوهش، اثر روش نمونه برداری در آزمایش های ردیابی بر مقدار ضریب انتشارپذیری آبخوان در مقیاس ، آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است. مدل فیزیكی مورد استفاده شامل یك مخزن مستطیلی به طول 72 عرض 10 و ارتفاع 120 سانتی متر از جنس پلكسی گلاس بود و محلول كلرید سدیم با هدایت الكتریكی 14 دسی زیمنس بر متر به عنوان آلاینده پایدار انتخاب گردید. همچنین آبخوان های شبیه سازی شده عبارت بودند از آبخوان با ذرات ماسه درشت و آبخوان با ماسه متوسط. آزمایش ها در ضخام ت های 20 تا 100 سانتی متر متر با فواصل طبقاتی 10 سانتی متر در هر دو آبخوان صورت گزفت. در هر دو آبخوان، در كلیه آزمایش ها نمونه برداری به صورت نقطه ای و مخلوط انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد كه در كلیه آزمایش ها، مقادیر ضرایب انتشارپذیری نمونه های مخلوط از متوسط مقادیر ضرایب انتشارپذیری نمونه های نقطه ای بیشتر بود. از این رو، به نظر می رسد نمونه گیری به صورت مخلوط عاملی مؤثر در به دست آوردن مقادیر بالای انتشارپذیری است كه سایر محققین در مطالعات میدانی خود گزارش نمود هاند، لذا توصیه می شود كه در مطالعات آلودگی آبخوا نها، نمونه گیری به صورت نقطه ای انجام شود تا بتوان عكس العمل تنش های مختلف كیفی وارده به آبخوان را در شرایط فعلی و آینده، با دقت بیشتری پیش بینی نمود.