تحليل جغرافيايي رابطه آموزش زنان روستائي با آمايش سرزمين و توسعه نواحي محروم

عشاير در كنار شهرنشينان و روستانشينان به عنوان يكي ديگر از گروههاي عمده اجتماعي كشور محسوب مي گردند و با توجه به ويژگيها و ش رايط خاص اجتماعي و اقتصادي ، داراي برنامه ها و سياستهاي متفاوتي با ديگر گروههاي اجتماعي كشورمي باشند. ساختار اجتماعي قبيله اي ، اتكاء معاش به دامداري و شيوه زندگي شباني يا كوچ خصوصيتهاي بارز عشاير كشور مي باشد و در طول تاريخ پر فراز و نشيب كشور همواره اين خصوصيات را حفظ كرده اند. در چند دهه گذشته بنا به دلايل مختلف از جمله مسائل سياسي (قبل از پيروزي انقلاب اسلامي) و (ارتقاء سطح زندگي اين جامعه (بعد از پيروزي انقلاب اسلامي) تلاش شده است تا با سياستهاي خاص ، زمينه اسكان عشاير فراهم آيد و در حقيقت به جمعيت يكجا نشين كشور ملحق گردند.جهت تحقق اين هدف به ويژه از سال 1371 سياست اسكان در دستور كار قرار گرفت و از آن سال تا كنون ، كانونهاي اسكان متعددي شناسايي شده است . از آنجا كه آمايش سرزمين مستلزم توجه به تمامي گروههاي اجتماعي و مكانهاي جغرافيايي مي باشد ، بنابراين توجه به كانونهاي اسكان عشاير و ايجاد پيوند لازم بين اين كانونها با ساير سكونت گاهها اعم از شهري و روستايي ، نقش بارزي در ارتقاء سطح زندگي عشاير دارد.بنابراين تحكيم وضعيت اين كانونها در آمايش سرزمين كشور تا حد قابل توجهي مي تواند از يك سو عمليات اجرايي اسكان را تسهيل بخشد و از سوي ديگر زمينه پايداري هر چه بيشتر اين كانونها را فراهم سازد.