انعكاس جشن و شادكامي ايران باستان در انديشه ي مولانا

Celebration and happiness reflection of ancient Iran in Moulavi thought

واژه ی جشن از كلمه ی اوستایی یسنا (yasna) آمده و این كلمه از ریشه ی یز(yaz) مشتق شد، كه معنی ستایش كردن می دهد، بنابراین واژه ی جشن به معنی ستایش و پرستش می باشد. همانگونه كه اشاره شد جشن ها بن مایه ی دینی دارند و برگزاری جشن و عید از ویژگی های فرهنگی همه ی جوامع است. در ایران نیز عمر برخی جشن ها با عمر این ملت و مردم برابراست.فرهنگ رامش و بزم و باده گساری همچنان در فرهنگ ما ایرانیان بر جا ماند به طوری كه درآثار نویسندگان و شاعران این مرز و بوم آثار آن هویدا است و حتی در مثنوی معنوی، كلیات شمس و سایر آثار مولانا كه بیشتر از دیدگاه عرفانی قابل بررسی است، آثار باده خواری و شادی و خوشباشی مشهود است، چراكه شادی یك پدیده ی درونی و روحی است كه در زندگی فردی و اجتماعی بشر حضور و نقش فعالی دارد. از این رو در دین و عرفان اسلامی نیز شادی جایگاهی والا یافته است و به آن بها داده می شود. ابعاد تعلیمی شادی در عرفان از مهم ترین نقشها ی آن به شمار می آید.

The celebration word comes of Avesta Yasna that derived of Yaz root with meaning of worship. Thus this word is meaning of worship and praising. As pointed, celebrations have religious source and one of cultural characteristics whole communities is celebrating and Nowrooz celebration or festival. In Iran is also equal the life some celebrations with the life of this nation and people.The rest or the cheerfulness and party and windy culture remained in Iranian one, as it is apparent in authors and poets works or arts of this country and even windy-eating and compliment or greeting works is obvious in Mathnavi- Manavi, complete works and his other arts or works that it was investigable more mystical point of view because the happiness is an internal and spiritual phenomena that it has active role and presence in individual and social the life. Hence the happiness has lofty location in Islamic the religion and mysticism and is valued to it and one of most important its roles is educational dimensions of the happiness in mysticism.