تحليل وضعيت كمي و كيفي مسكن در استان همدان با استفاده از مدل تاكسونومي عددي و ويليامسون

در حال حاضر بخش مسكن به عنوان یكی از مهمترین بخشهای توسعه در یك جامعه و نشانه ای از رتبه و منزلت اجتماعی زندگی افراد و ازجمله مهمترین كاربریهای شهری به حساب میآید و میزان كمیت و كیفیت آن بیانگر وضعیت اقتصادی اجتماعی شهرها است. بخش مسكن از شاخصهای تعیین كیفیت زندگی - و سطح رفاه در جامعه است و فعالیتهای این بخش نه تنها به رفع نیاز مردم به مسكن به عنوان یك نیاز اساسی و حیاتی كمك میكند، بلكه در توسعه اقتصاد و ایجاد امكان اشتغال برای جمعیت رو به رشد كشور، نقش مهمی را ایفا میكند. در این نوشتار به بررسی وضعیت مسكن و تعیین نیازها و الویت های سكونتی در استان همدان و رتبه بندی شهرهای استان به لحاظ وضعیت كمی و كیفی مسكن جهت برنامه ریزی مسكن در سطح استان پرداخته میشود. متغیرهای بررسی شده در این تحقیق، رتبه بندی شهرها بر اساس شاخصهای مسكن، محاسبه تخریب واحدهای مسكونی، برآورد نرخ تخریب مسكن، محاسبه شاخص شكاف درون منطقه ای، تعیین نقاط بحرانی استان به لحاظ شاخصهای مسكن است. نوع تحقیق از نوع كاربردی بنیادی بوده و - روش بررسی، توصیفی تحلیلی با استفاده از مدلهای كمی است. یافته های تحقیق نشان میدهد كه در میان - شهرستانهای بهار، كبودرآهنگ، فامنین و تویسركان در بدترین وضعیت مسكن و شهرستانهای همدان، ملایر و اسدآباد دارای بهترین وضعیت مسكن در استان همدان میباشند. همچنین میزان نرخ تخریب مسكن در 2 درصد، در مناطق شهری 2درصد و در نقاط روستایی 3 درصد میباشد. / استان همدان 6